മനസ്സില്‍ ശ്യൂനതയുടെ മേഘപാളികള്‍ മാത്രം..
സ്വയം മറന്നു ജീവിക്കുവാന്‍...
കാലത്തെ അതിജീവിക്കാന്‍...
കാലം കഴിച്ചുകൂട്ടാന്‍.....
വേദനകളും, സങ്കടങ്ങളും എല്ലാം മറക്കാന്‍... ഇനിയെത്ര പകലും രാവും ഞാന്‍ കുരുതികൊടുക്കണമെന്നറിയില്ല.
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക് ചിറകു മുളക്കാന്‍ ഇനിയും കാത്തിരിക്കാന്‍ എത്ര നാളുകള്‍ എന്നും.
ഈ മണലാരണ്യത്തിലെ..
അജ്ഞാതവാസം ... വിരമാമില്ലാതെ തുടരുന്നു..
എന്നെ നിര്ഷയുടെ പടുകുഴിയിലേക്ക് വലിച്ചിഴക്കുന്ന പ്രതിഭാസം നിന്നോടുള്ള അനന്തമായ സ്നേഹം ആണെന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു..
നീ എനിക്ക് ഒരു സ്വപ്നം മാത്രമായി, എന്നെ തനിച്ചാക്കി,
മോഹങ്ങളും മോഹഭംഗങ്ങളും...
നിന്റെ കണ്ണുനീരിന്റെ കൂടെ എന്നോ അലിഞ്ഞു ഇല്ലാതായി തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.
കാറിന്റെ മറവിലൂടെ അക്കരക്കെങ്ങോ നീ തുഴഞ്ഞു തുഴഞ്ഞു പോയപ്പോള്‍
നിന്നെ തേടി ഞാന്‍ അലയുകയായിരുന്നു ഞാന്‍
വിരഹം............
നിരാശയുടെ പടുകുഴി......
മോചനമില്ലാത്ത തടവറ.......
No comments:
Post a Comment